راه وحدت امت اسلامی صفحه 89

مشت خرما و آرد متعه می کردیم» ، مشخص می شود که پیامبر (ص) از آن وضع مطلع بوده و آن را تأیید کرده است. در نتیجه، این بهترین دلیل بر استمرار و اباحه و مشروعیت متعه است.

جابر می گوید: «متعه می کردیم، بارها چنین می کردیم و پیامبر (ص) نیز، از این کار مطلع بود» ، اگر دقت کنید متوجه می شوید که نه تنها جابر عمل «متعه» را در زمان رسول خدا (ص) و ابوبکر انجام می داده بلکه عموم اصحاب نیز به آن عمل می کردند، و اگر نهی و ناسخی هم از زمان پیامبر (ص) به بعد وجود داشته، هرگز برای آنها جایز نبوده که نهی و ناسخ را برای دیگری پوشیده و مستور دارند، در حالی که آنها پیوسته شب و روز، در سفر و حضر، همراه پیامبر (ص) بودند. پس، آنها چگونه توانسته اند مطلب را آن روز مخفی کرده و پس از آن برای دیگران آشکار کرده باشند؟ در صورتی که جابر می گوید: «تا اینکه عمر به خاطر ماجرای عمرو بن حریث ما را از آن نهی کرد» و معلوم است که این نهی، از جانب خدا و رسول (ص) نبوده بلکه، از سوی عمر آن هم به خاطر حادثه ای بوده است و اینکه جابر می گوید: عمر «ما را» نهی کرد. این، نهی متوجه همه اصحاب است نه شخص معینی. در انتهای مطلب جابر می گوید: «ما دیگر مرتکب آن دو متعه نشدیم» ، مشخص می شود خودداری آنها به دلیل تقیه و ترس از مجازات بوده است!»

بحث سوم: احادیثی که پنداشته اند ناسخ حکم متعه است!

متأخران، پس از زمان خلفای چهارگانه سعی کردند تا با احادیثی ساختگی نظر عمر را اصلاح کنند و حرمت متعه زنان را ثابت نمایند، اما ما در رساله ای به نام النجعه فی احکام المتعه، این احادیث را جرح و تعدیل کردیم و ضعیف بودن این احادیث را - که اگرچه در کتاب های صحاح هم آمده بود - ثابت نمودیم. علاوه بر