محرمات اسلام: (مجموعه ای از معارف اسلامی اعتقادی - فقهی - اخلاقی - تاریخی - اقتصادی) صفحه 211

ص :211

1- إلاّ التمست الخروج، و لولا ذلک لوصلت إلی الدماغ، و جعل البروده فی المنخرین حجاباً للدماغ، و لولا ذلک لسال الدماغ، و جعل العذوبه فی الفم منّاً من اللّه تعالی علی إبن آدم، لیجدلذه الطعام و الشراب. و أمّا کلمه اوّلها کفرٌ و آخرها إیمان فقول «لا إله إلااللّه» أولها کفرو آخرها إیمان، ثمّ قال: یا نعمان إیّاک و القیاس فانّ أبی حدثنی عن آبائه علیهم السلام أنّ رسول اللّه صلی الله علیه وآله قال: من قال شیئاً من الدّین برأیه قرنه اللّه تبارک و تعالی مع إبلیس فی النّار، فإنّه أوّل من قاس حیث قال: خلقتنی من نارٍ و خلقته من طین. فدعوا الرای و القیاس فانّ دین اللّه لم یوضع علی القیاس. (البحار ج 2/286)

خصومت و درگیری

جدال مذموم و مناظره غیرصحیح و خصومت و لجاج و نزاع و تشاجر، همانند فحش و سبّ و توهین، روابط دوستی و برادری دینی را از بین می برد و موجب کینه و عداوت و دشمنی می شود. از روایات ظاهر می گردد که خصومت و نزاع سبب از بین رفتن دین و حبط اعمال و شک در عقاید و غافل شدن از خداوند و نفاق و کینه و دروغ می گردد و بسا راه آمرزش خدا را مسدود می نماید.

امام صادق علیه السلام می فرماید: «خصومت نمی کند مگر کسی که از خدا نمی ترسد و یا اهل شک می باشد.»

امام باقرعلیه السلام می فرماید: «خصومت ونزاع [یعنی پرخاشگری و کشمکش] دین را از بین می برد و عبادات را ضایع می نماید و موجب شک می گردد.»

امام کاظم علیه السلام می فرماید: «از خصومت در دین [و قیل و قال های جاهلانه و خلاف اخلاق اسلامی] بپرهیزید که موجب غافل شدن از خدا و نفاق و کینه و تجویز دروغ می شود.»

امام باقرعلیه السلام می فرماید: «از خصومت بترس که موجب شک و حبط اعمال و گمراهی می گردد و بسا انسان سخنی می گوید که پس ازآن خداوند او رانخواهد بخشید.»

-1

-2

-3

-4

-5