نسیم رحمت صفحه 177

و بالاتر از ماه خود خورشید است که همیشه روشنی را با خود ندارد بلکه روزی در می رسد که تاریکِ تاریک می شود.

«إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ» (1)

و بالاتر از ماه و خورشید خود انسان است،که روزی به صورت کودکی زیبا روی،خوش سخن،و مایه دلبستگی است اما روزی دیگر در اوج کهولت و پیری، فرسودگی،و خمیدگی،زشتی و ناتوانی است،تا جایی که جای رغبت نیست که کسی به اندام او نظری هرچند کوتاه افکند.

آری،او همان کودک دلبند دیروز است که امروز هیچکس به او دل نمی بندد.

به هر حال اینها حقایقی است که دنیا از سر صدق و با زبان عمل با ما آدمیان در میان می گذارد،و به دنبال هر هنر،عیب آن را نیز می نمایاند،باشد که چشمان بینا ببینند.

ولی بسیاری از این«بینایی»محروم و بی بهره اند،از این رو گرفتار آمده و اسیر می شوند.و به تعبیر قربن کریم،اینان،در هر شأن و شرائطی که باشند اهل تباهی و سیاهی و فساد خواهند شد.

اگر حاکم شوند،فرعون می شوند.

«إِنَّهُ کَانَ مِنَ الْمُفْسِدِینَ» (2)

و اگر تاجر شوند،قارون می شوند.

«فَخَسَفْنَا بِهِ وَبِدَارِهِ الْأَرْضَ» (3)

او را به همراه ثروت ها و داشته های خود در زمین فرو کردیم.

و اگر دانشمند،بلعم باعورا خواهند شد.

1- 1) تکویر1/.
2- 2) قصص4/.
3- 3) قصص81/.