پیمان پایدار ویژه نامه عقد اخوت؛ سنت دیرپای اسلام صفحه 67

4. بی توجهی به ارزش های دینی

نکته دیگری که باید در این بخش آن را بیان کرد این است که در صدر اسلام، التزام به اخوت دینی و حقوق و مسئولیت های آن جزیی از باورهای دینی مسلمانان بود؛ یعنی مسلمانان دستورها و توصیه های قرآن و پیامبر _ مانند این حدیث که «مَن اَصبَحَ وَ لَمْ یَهتَمَّ بِاُمورِ الْمُسلِمینَ فَلَیسَ بِمُسلِمٍ؛ هر کس که صبح کند، در حالی که نسبت به امور مسلمانان بی اعتنا باشد، مسلمان نیست.» _ را با جان و دل پذیرفته بودند و به آن ایمان راستین داشتند. ولی این مسئله در عصر ما جایگاه واقعی خود را تا حدود زیادی از دست داده است که دلیل آن ضعیف شدن پایه های ایمان در بین مسلمانان است. ازاین رو، محکم شدن ایمان افراد نیز نقش به سزایی در پایبند بودن به اخوت ایمانی دارد.

با دقت در مفهوم اخوت دینی میان مؤمنان، درمی یابیم که این پیوند نیاز به گذشت، فداکاری، پاکی و صداقت دارد. بنابراین، تا زمانی که انسان در بند خواسته های نفسانی، مانند حبّ نفس، حبّ مقام، حبّ اقوام و خویشان و هم حزبی ها و... باشد، برادری او با دیگران ناممکن است. حسادت ورزیدن به دیگران نیز انسان را از رفتار برادرانه باز می دارد. در ذیل به برخی از نمودها و مصداق های دوری از ارزش های اخلاقی و نابرادری ها برگرفته از کتاب «همه ما برادریم» اشاره می کنیم.

_ مدارا و نرمی را نشانه ضعف و سست عنصری و شدّت عمل و سخت گیری را نشانه قدرت و غیرت و انقلابیگری می شماریم.

_ خود و همفکرانمان را میزان حق و باطل می دانیم و ماورای فکر خود را ماورای حقیقت قلمداد می کنیم و به آن وقعی نمی نهیم.