اخلاق زیست محیطی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله صفحه 43

ب) قرآن کریم

ب) قرآن کریم

اول:

وَ إِذا تَوَلّی سَعی فِی الْأَرْضِ فِیها وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللّه ُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ.(1) (بقره: 205)

و چون برگردد [یا ریاستی یابد]، می کوشد که در زمین فساد کند و کشت و نسل را نابود سازد و خداوند، تباه کاری را دوست ندارد.

آیه در شأن منافقی به نام اخنس بن شریق ثقفی نازل شده است. وی در مدینه نزد پیامبر به اسلام تظاهر کرد، ولی چون بیرون آمد، کشتزار گروهی از مسلمانان را آتش زد و چارپایی را پی کرد.(2) از آنجا که تخریب منابع محیط زیست در نهایت به هلاک نسل آدمی می انجامد، مصداق فساد در زمین است. از سویی آیه در مقام تقبیح فساد در زمین است و بر اساس ذیل آیه، هیچ گونه فسادی، محبوب الهی نیست و اراده تشریعی خداوند بر ضد آن تعلق گرفته است. این معنا به ضمیمه نهی «لا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها» (اعراف: 85) کبرای قیاس را تشکیل می دهد و نتیجه آن، حرمت هر گونه اقدام تخریب کننده محیط زیست است.

دوم:

هُوَ اَنْشأَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فِیها... (هود: 61)

او (خدا) شما را از زمین پدید کرده و در آن آبادگر نهاده است... .