ماوراءالطبیعه در هنر و فیلم صفحه 104

سپس از روح خویش در آن دمید تا هیئت آدم گرفت با ذهن هایی که به جولانشان درمی آورد، اندیشه هایی که تصرفاتش ابزار کارند و اندام هایی که در خدمت اویند.(1)

قرآن کریم نیز به دمیدن روح خداوند در کالبد انسان ها تأکید دارد: «فَاذا سَوَّیتُهُ و نَفَختُ فیه مِنْ رُوحی.»(2) امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز با اشاره به این نکته، علت سجده فرشتگان بر آدم علیه السلام را همین امر می داند. بنابراین، انسان با ماهیت خداگونه خود و نقش خلیفه اللهی اش می تواند مرتبه های نامحدود کمال را بپیماید و خدایی گردد. البته از اهل باطن پوشیده نیست که نسبت اومانیسم جهان مادی، در مقایسه با مقام خلیفه اللهی همراه با خدا محوری، مانند نسبت «اَنا رَبُّکُم الاَعْلی» گفتن فرعون با «اَنا الحَقّ» گویی منصور حلاج است. به تعبیر دیگر، استعداد خداگونگی انسان چنان است که می تواند خود را به محور خدا نزدیک سازد، نه از این نظر که انسان خود محور شود و به جز خود، خدایی را در نظر نگیرد. بنابراین، انسان جایگاه ویژه ای نزد خداوند دارد و شرط رسیدن به این مقام والا، رعایت تقوای الهی بیان شده است.

ب) پرکردن خلأ تنهایی انسان

ب) پرکردن خلأ تنهایی انسان

حضرت علی علیه السلام می فرماید:

بار خدایا! تو، خود، یاران خویش را آشناترین همدمی و هم برای آنان که بر تو تکیه دارند، پشتیبانی و در خلوت رازهایشان گواه آنانی و از درونشان، آگاه و برمیدان دیدشان، دانا... اگر تنهایی به هراسشان افکند، با یاد تو انس