اندیشه های تربیتی استاد مرتضی مطهری (ره) صفحه 167

قوه به فعل [در] آوردن وتکمیل است. خداوند که به وسیله بلایا و شداید امتحان می کند، به معنی این است، که به وسیله اینها هر کسی را به کمالی که لایق آن است می رساند. فلسفه شداید و بلایا فقط سنجش وزن و درجه و کمیّت نیست، زیاد کردن وزن و بالا بردن درجه و افزایش دادن به کمیّت است. خداوند امتحان نمی کند که وزن واقعی و حدود درجه معنوی و اندازه شخصیت کسی معلوم شود، امتحان می کند؛ یعنی در معرض بلایا و شداید قرار می دهد که بر وزن واقعی و درجه معنوی و حد شخصیت آن بنده افزوده شود. امتحان نمی کند که بهشتی واقعی و جهنمی واقعی معلوم شود، امتحان می کند و مشکلات و شداید به وجود می آورد که آن که می خواهد به بهشت برود، در خلال همین شداید، خود را شایسته و لایق بهشت کند و آن که لایق نیست، سرجای خود بماند.

چهار _ نازپروردگی

به هر نسبت که مواجهه با شداید، مربی و مکمل و صیقل ده وجلابخش و کیمیااثر است، پرهیزکردن اثر مخالف دارد. لهذا دانشمندان گفته اند بزرگ ترین دشمنی هایی که درباره اطفال و کودکان می شود، همان هاست که پدران و مادران نادان به عنوان محبت و از روی کمال علاقه انجام می دهند؛ یعنی نوازش های بی حساب، مانع شدن از برخورد با سختی، نازپرورده کردن آنها. اینهاست که طفل را بیچاره و ناتوان بار می آورد، او را در صحنه زندگی خلع سلاح می کند، کاری می کند که کوچک ترین ناملایمی، او را از پا درآورد و کمترین تغییر وضعی سبب نابودی وی گردد، او را مثل کسی بار می آورند که هرگز در همه عمر به داخل آب نرفته و شناوری نکرده و نیاموخته و یک مرتبه مواجه شود با دریا و