قهر و آشتی در اسلام صفحه 32

ص:38

اشتباه های یکدیگر فرامی خواند. حضرت علی(ع) فرمود: «زَیْنُ الْمُصاحَبَهِ الْإِحْتِمالُ؛ تحمل لغزش های دوست، زینت دوستی است».(1)

به دوست خطاکار نیز امر می کند که پس از پی بردن به اشتباهش، بی درنگ به خطای خود اعتراف کند و از دوستش پوزش بخواهد. عذرخواهی، سبب نزدیکی و صمیمیت بیشتر دوستان می شود و روابط دوستانه را محکم و پایدار می کند. در این زمینه عواملی می تواند به قهر و کدورت دوستان بینجامد.

یک _ بدگمانی

یک _ بدگمانی

بدبینی، صفا و صمیمیت را از میان دوستان می برد، آنها را از لذت دوستی با یکدیگر محروم می سازد و از همکاری و یاری هم بازمی دارد. کسانی که به دوستی دوستانشان شک می کنند، آنها را با خود یکدل و یکرنگ نمی دانند و پیوسته گمان می کنند در گفتار و کردارشان، آن صداقت و محبت که در آغاز دوستی شان بود، دیگر وجود ندارد. این احساسات منفی، آنها را به دوستانشان بی اعتماد می کند و رفته رفته از گرمی و صفای روابطشان می کاهد.

دو _ شوخی های بی جا

دو _ شوخی های بی جا

عامل دیگر رنجش دوستان، شوخی های بی جا و بیش از اندازه است که گاه سبب کینه توزی می شود. امیرمؤمنان، علی(ع) درباره این مسئله هشدار می دهد و می فرماید: «شوخی، کینه ها را در پی دارد».(2)