قهر و آشتی در اسلام صفحه 53

ص:59

تنبیه، وی را به سکوت وادار می کنند یا برای توجیه کار خود، همسرشان را مقصر جلوه می دهند.

به این ترتیب، والدین نقش الگویی خود را از دست می دهند و دیگر الگوی آرمانی فرزندشان نیستند. در این شرایط ممکن است فرزند الگوی خود را در خارج از خانه بجوید و الگوهایی را برگزیند که زیان بارتر باشند، ولی به دلیل بی اعتمادی به والدین، به آنها پناه می برد و به سخنان و نصیحت های دل سوزانه پدر و مادر توجهی نمی کنند.

اگر اختلاف ها و قهرهای والدین به جدایی و طلاق بینجامد و آنها دلیل مشکلات خود را به فرزندان نسبت دهند، فرزندان دچار احساس گناه می شوند و همواره خود را سرزنش می کنند و خود را مقصر اصلی می دانند. آنها رفته رفته سلامت روانی شان را از دست می دهند و به گوشه گیری و کم رویی دچار می شوند. بنابراین، والدین باید از مطرح کردن مشکلات و اختلاف های خود در نزد فرزندانشان بپرهیزند و اگر با یکدیگر قهر هم هستند، در حضور فرزندان به گونه ای با یکدیگر برخورد کنند که آنها متوجه نشوند و سعی نکنند با بیان اشتباه ها و عیب های همسر خود نزد آنها، حمایتشان را به دست آورند.

چهار _ فرار فرزندان از خانه

چهار _ فرار فرزندان از خانه

در خانواده هایی که کشمکش و قهر و روابط سرد و خشک بر آنها حاکم است، معمولاً پدر و مادر به اندازه ای درگیر اختلاف های خود یا غرق در مسائل و مشکلات کاری شان هستند که از فرزندانشان غافل می شوند و فرزندان آسیب های جبران ناپذیری می بینند. پدر و مادر بر اثر دعواها و درگیری های همیشگی و تحقیر و سرزنش یکدیگر، جایگاه والای خود را در خانواده از دست می دهند و فرزندان با مشاهده ناتوانی آنها در حل