قهر و آشتی در اسلام صفحه 79

ص:85

پیامبر:

لایَحِلُّ لِمُؤْمِنٍ أَنْ یَهْجُرَ مُؤْمناً فَوقَ ثَلاثٍ فَإِنْ مَرَّتْ بِهِ ثَلاثٌ فَلْیُلْقَهُ فَلیُسَلِّمُ عَلَیْهِ فَإِنْ رَدَّ عَلَیْهِ السَّلامَ فَقَدِ اشْتَرکا فِی الْأَجْرِ وَ إِنْ لَمْ یَرُدُّ عَلَیْهِ فَقَدْ باءَ بِالْإِثْمِ وَ خَرَجَ المُسَلِّمُ مِن الْهِجْرَهِ.(1)

بر هیچ مسلمانی روا نیست که بیش از سه روز با مؤمنی قهر کند. پس بعد از سه روز باید به دیدارش رود و به او سلام کند؛ اگر پاسخ سلامش را داد، هر دو در پاداش آن شریکند و اگر پاسخ سلامش را نداد، گناهکار است و سلام کننده از حالت قهر درآمده است.

چهار _ بذر قهر و دشمنی

حضرت علی(ع):

لِکُلِّ شَیءٍ بَذرٌ وَ بَذْرُ الْعَداَوهِ الْمِزاحُ.(2)

هر چیزی را بذری است و بذر دشمنی، شوخی کردن است.

پنج _ کمال نیک بختی

حضرت علی(ع):

مِن کَمالِ السَّعادَهِ السَّعْیُ فِی صَلاحِ الْجُمْهُورِ.(3)

کوشش در راه صلح و آشتی دادن میان مردم، از کمال نیک بختی است.

شش _ رسیدن به مقصود، در پی آشتی دادن

حضرت علی(ع):

مَنْ اسْتَصْلَحَ الْأَضْدادَ بَلَغَ الْمُرادَ.(4)

هر کس مخالفان را صلح و آشتی دهد، به مقصود خود برسد.

1- میزان الحکمه، ج 13، ص 6619.
2- میزان الحکمه، ج 7، ص 3511.
3- میزان الحکمه، ج 7، ص 3087.
4- میزان الحکمه، ج 7، ص 3087.