یک گام تا خدا : مباحثی پیرامون تکبر و خودخواهی صفحه 139

1- نهج البلاغه، خطبه 114؛ الأمالی للطوسی، ص443؛ بحارالانوار، ج 75، ص 58

«وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَهٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»(1)و هرگونه مصیبتی به شما برسد، به سبب دستاورد خود شماست. برای نوع انسان ها حوادث تلخ که پیش می آید، به خاطر خطا و گناهانی است که مرتکب شده اند. به او گفته اند: با سرعت مجاز برو، سبقت بیهوده نگیر، گوش نداده است، تصادف کرده است، مجروح و قطع نخاع شده است. این دستاورد عمل خود اوست. اگر درست حرکت می کرد، این اتفاق نمی افتاد. این گناه، عامل این نکبت شده است.

در بعضی موارد این درست است، اما موارد بسیار زیادی هست که اصلا ربطی به گناه ندارد. بچه معصوم گرفتار شده است. اصلا گناهی ندارد. یا مثل بلاهایی که به اهل تقوا و ایمان می رسد. یا گرفتاری انبیا و اولیای خدا که ارتباطی با گناه ندارد.

راه را نبندیم

در هر صورت سرزنش دیگران کار پسندیده ای نیست. وقتی که دیگران ضربه می خورند، زمین می خورند، می گوییم: بله فلان جا به من حرف تند زده است، فلان جا حق مرا ضایع کرده است، آه من او را گرفته است. این خیلی بد است. نمی توان قضاوت کرد. واقعاً کار بسیار مشکلی است. چه برای خودمان، چه برای دیگران. باید مواظب باشیم و سعی ما بر این باشد که دلی را نشکنیم، آزرده نکنیم، ناراحتی ایجاد نکنیم.