یک گام تا خدا : مباحثی پیرامون تکبر و خودخواهی صفحه 341

این عابد مدام منِ خود را خرد کرد. به نفس خود بد و بیراه گفت خودشکنی کرد. خطاب شد:

أنَّ مَقتکَ لِنَفسِکَ خَیرُ لَکَ مِن مِاَئهِ أَلفِ سَنَهِ عِبَادَه؛(1)سرزنشنفس برای تو از عبادت صدهزار سال بهتر است. یعنی این لحظه ای که خود را شکستی، خود را ناچیز دیدی، به خود بد و بیراه گفتی، «من» خود را خرد کردی، برای تو از عبادت صدهزار سال بالاتر است. منتها چه کسی این کار را می کند؟ آن کسی که اهل عبادت است. کسی که اهل عبادت نیست، برای او مهم نیست.

کسی که هدیه می دهد و هدیه او رد می شود، این حالت برای او به وجود می آید. ولی کسی که نه هدیه می دهد، نه عبادت می کند، وضع او خیلی خراب است.

با دست های خالی

در هر صورت ما باید در حدّ اعلا بندگی را انجام دهیم، ولی حواس ما باشد که در مقابل خدا دست خالی برویم. این همان چیزی که امیر المؤمنین علیه السلام به کفن سلمان نوشت:

وفَدتُ عَلی الکَرِیمِ بِغَیرِ زَادٍ

مِنَ الحَسَنَاتِ وَ القَلبِ السَّلِیمِ

فَحَملُ الزَّادِ أَقبَحُ کُلَّ شَیءٍ

إِذَا کَانَ الوُفُودُ عَلَی الکَرِیمِ(2)