حقایقی مهم پیرامون قرآن‌ صفحه 197

24- آیه زیر این چنین هم قراءت شده است: «فکانت کالحجارة «1»» به جای: «فَهِیَ کَالْحِجارَةِ» و نمونه‌های متعدد دیگری که مجال استقصای آنها در این مختصر نیست.

دستور کلی: آنچنان بخوانید که به شما آموخته‌اند

اگر به پیامبر- ص- و ائمه- علیهم السلام- مراجعه کنیم در می‌یابیم که آنان از هر گونه تصرف و تبدیلی در آیات قرآن ممانعت می‌کنند. بلکه حتی از هر نوع تصرفی در ادعیه مستحب، جلوگیری کرده‌اند و اجازه نداده‌اند که ما لفظی را- بدلخواه- با لفظ دیگر عوض کنیم. شواهد گفتار بالا بسیار می‌باشند ما تنها به آوردن چند نمونه اکتفا میکنیم:

1- روایتی از پیامبر منقول است که: حضرت دعائی به براء بن عازب تعلیم داد. در دعا این ترکیب «... و (نبیک) الذی ارسلت ...» وجود داشت. هنگامی که براء خواست دعا را نزد پیامبر- ص- بازخوانی کند گفت: «... و (رسولک) الذی ارسلت ...» پیامبر- صلّی اللّه علیه و آله و سلم- فرمود: نه، و نبیک الذی ارسلت «2»».

2- از عبد اللّه بن سنان منقول است که: امام صادق- ع- فرمود:

دچار شبهه‌ای خواهید شد که در اثر آن بدون علم راهگشا و پیشوای هدایت کننده باقی خواهید ماند. از این شبهه کسی نجات پیدا نمی‌کند مگر آن که به دعای غریق متوسل شود و خدا را بخواند.

گفتم: دعای غریق چگونه است؟

امام فرمود: می‌گویی: «یا اللّه، یا رحمان، یا رحیم، یا مقلب القلوب، ثبت قلبی علی دینک».

گفتم: «یا مقلب القلوب و (الابصار) ثبت قلبی علی دینک».

امام فرمود: خداوند عز و جل مقلب القلوب و الابصار هست. اما آن طور که می‌گویم بگو: «یا مقلب القلوب، ثبت قلبی علی دینک» «3».

3- از امام باقر مروی است- و سائل و محجة البیضاء آن را به امام جواد نسبت می‌دهند- (1) محاضرات الادباء، ج 2، جزء 4، ص 434.

و البیان آیة اللّه خوئی، ص 198. به نقل از: التبیان، ص 58.