حقایقی مهم پیرامون قرآن‌ صفحه 198

که فضیلت کسی که با عربیت آشناست نزد خداوند از فرد ناآشنا با آن بیشتر است. به دلیل این که: آشنا با عربیت قرآن را چنان که نازل شده است می‌خواند «1». و دعایش بدون لحن و غلط است اما آن دیگری در قراءت خود دچار غلط شده و قراءت غلط به نزد خداوند صعود نمی‌کند.

در وسائل بخش آخر حدیث چنین است: «دعای ملحون و غلط خوانده شده نزد پروردگار، بالا نمی‌رود «2»».

4- امیر المؤمنین- علیه السلام- اجازه تبدیل کلمه‌ای را به مترادف آن حتی در مقام تفسیر نمی‌دهد. مردی نزد امام قراءت کرد: «و طلح منضود» امام- ع- فرمود: «طلح» چیست؟ درست آن: «و طلع منضود» است. سپس امام خواند: «طلعها هضیم ...» ما پرسیدیم: آیا آن را تغییر و تحویل ندهیم، و معنای آن را روشن نکنیم؟ فرمودند: قرآن دیگر از امروز کمترین تغییر و تحوّلی را بخود نخواهد دید «3».

توضیحی درباره روایت‌

صدر روایت کمی مبهم است و حقیقت مطلب آن است که امام- علیه السلام- در صدد تصحیح مفهوم «طلح» است- که میان مردم جا افتاده است- مردم «طلح» را به درخت «عظاه» تفسیر می‌کرده‌اند؛ درخت بزرگی که شتران از آن تعذیه می‌کنند، امام می‌خواهد بگوید: آنچه که خداوند به واسطه آن بر بندگان منّت گذاشته است «طلع» است؛ طلعی رسیده و خوش خوراک و سهل الهضم.

اما «طلع» را اهل لغت شکوفه درخت خرما می‌دانند؛ شکوفه‌ای که در میان دو قشر ضخیم قرار دارد که آن را در برگرفته‌اند و سر بسته می‌باشد. این شکوفه رسیده و قابل (1) در متن حدیث بالا، «حیث انزل» آمده است. و در وسائل: «کما انزل» است.

گلدزیهر، ص 55. و التمهید فی علوم القرآن، ج 1، ص 289 و 322. و ج 2، ص 110 به نقل از: ابن جریر و به نقل از: القراآت الشاذه، ص 151.