حقایقی مهم پیرامون قرآن‌ صفحه 25

اگر مخالف قرآن بود آن را طرح نمود. این نوع روایات را همه افراد ذیل نقل نموده‌اند:

ابن عباس، ابن مسعود، ابو بکر، ابی بن کعب و معاذ. همچنین از دو امام بزرگوار، امام سجاد و امام صادق- علیهما السلام- روایت شده است «1».

ممکن است گفته شود مفاد روایات فوق، لزوم اخذ به قرآن موجود است و حجیّت آن هر چند حوادثی در قرآن رخ دهد و دلیل بر عدم تحریف قرآن نیست بلکه حجیّت قرآن را در هر حال بیان می‌کند. البته جواب این احتمال واضح است به این تقریر که: امر به عرض احادیث بر کتاب تحریف شده یا قرآنی که آینده در معرض تحریف قرار دارد، غیر طبیعی و بعید است. بعلاوه در دلیل آتی جواب کافی به این اشکال داده خواهد شد.

برای اثبات عدم تحریف قرآن به حدیث «ثقلین» هم تمسک شده است. همچنین احادیث دیگری که امر به تمسک و رجوع به قرآن می‌کند «2». استدلال به حدیث ثقلین و مانند آن به این صورت است که: دستور به رجوع به قرآن و تمسک به آن در صورتی که امکان تحریف داشته یا در آینده تحریف خواهد شد معنا ندارد. چون که این احتمال در مورد هر آیه داده می‌شود لذا حجیّت آیه سقوط می‌کند و معنا ندارد امر به اتباع قرآن شود.

شاید گفته شود: آمر به رجوع به قرآن می‌داند که تحریف، سراغ قسمتهایی از قرآن خواهد آمد که متضمن احکام شرعیّه نیست و مساس حاجت واقع نمی‌شود. جواب این احتمال سه گونه است:

اوّلا: کسی که قصد تحریف قرآن را دارد، سراغ بخشهایی می‌رود که هدایت بشر را متکفل است تا افکار را مشوش و عقاید را متزلزل کند. و هرگز مواردی را که ربطی به هدایت بشر ندارد انتخاب نمی‌کند.

ثانیا: نفس ارجاع به کتابی که موضع شک و تردید خواهد بود نادرست و نامقبول (1) این استدلال در «المیزان» توسط مؤلف آن آورده شده است. ج 12، ص 7. احادیث نیز در منابع زیر مضبوط می‌باشند: سنن الدارمی، ج 1، ص 146. المصنف صنعانی، ج 6، ص 112 و ج 11، ص 160 جامع بیان العلم، ج 2، ص 42. عیون الاخبار ابن قتیبه، ج 2، ص 233. البیان و التبیین، ج 2، ص 44، اعقد الفرید، ج 4، ص 60. حلیة الاولیاء، ج 1، ص 253 الکافی (اصول)، ج 1، ص 55 تفسیر العیاشی، ج 1، ص 8 و 9. حیاة الصحابه، ج 3، ص 191 و 197 و 576. و از کنز العمال، ج 8، ص 87 به نقل از: ابن عساکر و اصول الحنفیه للشاشی ص 43.