حقایقی مهم پیرامون قرآن‌ صفحه 26

است و نتیجه آن تزلزل و تشویش فکر و ضعف یقین مأموران به رجوع است.

ثالثا: قبلا گفتیم: سخن خداوند متعال: لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلْمُتَّقِینَ قرآن که در آن شک نیست راهنمای پرهیزگاران است» «1» هر گونه احتمال موجب شک و تردید را ابطال می‌کند و اجازه خطور این احتمالات را نمی‌دهد.

دلیل پنجم: «واقعیّت تاریخی»:

تحریف قرآن اگر در زمان پیامبر صورت گرفته باشد غیر معقول است. چون که خود پیامبر اکرم بر کتابت قرآن اشراف داشتند و به مردم قرآن را تعلیم می‌دادند و بارها قرآن بر ایشان عرضه گشت و اگر این عمل پس از پیامبر اکرم و توسط نیروهای حاکم صورت گرفت علی- علیه السلام- و دیگر صحابه پیامبر را نمی‌رسید در مقابل این عمل که اساس اسلام را تهدید می‌کرد سکوت کنند. و بر امام و سایر صحابه، لازم بود که قرآن حقیقی را ظاهر، کنند و موارد تحریف را بیان کنند و ان حدث ما حدث؛ حال هر چه می‌خواست بشود. یا آن که حداقل امام پس از خلافت و به قدرت رسیدن می‌توانست قرآن حقیقی را آشکار ساخته و مردم را به آن ارجاع دهد و مانعی در مقابل امام نبود.

در حالی که ما نمی‌بینیم امام علی و پس از او امام حسن- ع- حرکتی دال بر تحریف قرآن از خود نشان بدهند. همچنان که نمی‌بینیم کسی از صحابه و دیگران از امام علی و امام حسن مطالبه اظهار قرآن حقیقی را کرده باشد. یا آن که اشاره‌ای به تحریف قرآن در گذشته نموده باشد چگونه صحیح به نظر می‌رسد امام- علیه السلام- همان دلیر مردی که چشم فتنه را درآورد و کور کرد- کاری که دیگری جز امام جرأت انجامش را نداشت- چنین کار حساسی را بی‌اهمیت تلقی کند در حالی که درباره اموال بیت المال اصرار دارد که بجای اوّل برگردد اگر چه با دارائی بیت المال، کنیزکان خریده شده و زنان به همسری درآمده باشند «2» در حالی که این کارها اهمیت بسیار کمتری از تحریف قرآن دارند. اما ادعای این که امام توانایی اظهار حقیقت امر را نداشت چون که مستلزم غلط دانستن شیخین می‌گشت و محبت شیخین در دل مردم ریشه دوانیده بود «3» این ادعا (1) سوره بقره، آیه 2.

ر ک: اثبات الوصیه، ص 146.