حقایقی مهم پیرامون قرآن‌ صفحه 286

ثالثا: قرآن مهمترین هدف تبلیغی پیامبر محسوب می‌شود و محور دعوت اسلامی است و اساس اندیشه امت واحده است. و اگر فرض شود پیامبر- ص- هر چیز دیگری را فراموش کند، نمی‌توان کمترین احتمالی داد که حضرت آنچه را که با دعوت وی پیوند نزدیکی دارد فراموش کند.

و این که فرض کنیم، پیامبر- ص- آیات را ابلاغ کرده بود و صحابه آنها را حفظ نموده بودند و آنها را مضبوط ساخته بودند «1» صرفا یک احتمال بدون دلیل است و تیر در تاریکی انداختن می‌باشد. بلکه همین روایات- به استثنای روایت توبیخ ابی بن کعب درباره تذکر ندادن به انداختن آیه‌ای از سوره مؤمنین- تصریح می‌کند که پیامبر آیه یا آیاتی را فراموش کرده بود. و هیچ اشاره‌ای به این که این فراموشی قبل از ابلاغ آیات یا بعد از آن صورت گرفت ندارد. وانگهی در همین روایت هیچ دلالتی وجود ندارد که شخص قاری آیه‌ای را خواند که پیامبر فراموش کرده بود- آن طور که حضرات ادعا می‌کنند «2»- بلکه احتمال دارد پیامبر- ص- با شنیدن آیه مقروء به یاد آیه دیگری افتاده بود که مناسبتی با این آیه داشت. و این کار صرفا از باب تداعی معانی صورت گرفته بود. از همه اینها گذشته معنای نسیان و فراموشی آیات توسط پیامبر- ص- التفات نداشتن به عمل به مقتضای آیات بوده است و آن که پیامبر توجهی به نتیجه مطلوب از عمل به آیات نداشته است نه نسبت به دیگران و نه خود و این مطلبی است که هیچ خردمندی به آن تن نمی‌دهند.

ابن مسعود و معوذتین‌

ادعا می‌شود که ابن مسعود سوره «فلق» و «ناس» را از قرآن نمی‌دانست و آنها را از مصاحف پاک می‌کرد «3» درباره ادعای فوق باید بگوئیم. (1) مباحث فی علوم القرآن، ص 135.

المعتصر من المختصر، ج 2، ص 251. التفسیر الکبیر/ رازی، ج 1، ص 213. الاتقان، ج 1، ص 65 و 79 و 80 و 64. ارشاد الساری، ج 7، ص 242. تفسیر الصراط المستقیم، ج 1، ص 415. فواتح الرحموت در حاشیه المستصفی، ج 2، ص 9. فتح الباری، ج 8. ص 570- 573. مناهل العرفان، ج 1، ص 268. الفقه