هدف حیات زمینی آدم ملک، شیطان، هبوط صفحه 383

در حالی که می گویید: «اَللهُ اَکْبَر»، فکرتان در ذکر بعدی است، یعنی در حین گفتن «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم» فکرتان در گفتن «اَلْحَمْدُلله» است، همواره در مرحله بعدی قرار دارید و قلبتان در آن جایی که ذکر می گویید نیست. تا آخر نماز همین طور با عجله جلو می روید و لذا از نمازتان هیچی ندارید، در تشهد فکرتان در تسبیحات است، در تسبیحات فکرتان این است که نماز مسجد تمام شود، خانه تان بروید و در خانه هم فکرتان یک جای دیگر است، پس هیچ وقت هیچ جا نیستید، و شیطان در چنین حالتی است و اگر توانست با قلب کسی تماس بگیرد، همین حالت را به او القاء می کند، ولی «وَالتَّأَنِّیُ لِلّه»؛ آرامش و وقار از خداست، و قرار گرفتن در آن هم، کار آسانی نیست، همت گذر از تعلقات را می طلبد. فرهنگ جهان امروز، فرهنگ شتاب و عجله است، و باید با این فرهنگ که متأسفانه فرهنگ زمانه شده است، مقابله کرد و این است که مقداری کار می برد، نفسِ پیاده روی برای از بین بردن شتاب شیطانی، خیلی خوب است، باید سعی کرد از عجله ها و سرعت های غیرطبیعی دوری کنیم.

حضرت ربّ در مقام «بقاء» است، همه چیز پیش اوست، جایی نمی خواهد برود، از طرفی مقصد و هدف هر انسانی حضرت ربّ العالمین است که از همه چیزها به انسان نزدیک تر است، پس انسان عجول معلوم نیست دنبال چه چیز می رود، در حالی که مقصد و مقصودش به او کاملاً نزدیک است، حتّی از رگ گردنش به او نزدیک تر است، پس عجله مربوط به افراد و تمدّنی است که خدا را گم کرده اند.

آنگاه که انسان به شیطان عادت می کند

یکی از صفات شیطان برای رفقایش این است که با آن ها هم احساس می شود و لذا حالات نفس امّاره شان را یادشان می آورد و این است که رفقای شیطان چون فطرت دارند، هم به شیطان فحش می دهند و هم بعد که شیطان می رود، دنبالش می روند که بیا، جنسش این طوری است. در احوال یکی از افراد هست که وقتی شیطان سراغ وی می آمد در ایوان خانه که می رسید شروع می کرد به او فحش دادن که کجا آمدی، بیرون برو! وقتی که شیطان می رفت، دنبال او می رفت و فحش می داد. شیطان می گفت: من که دارم می روم، تو چرا داری دنبال من می آیی؟! می گفته نمی دانم چرا به تو عادت کرده ام، هم از یک جهت از تو بدم می آید - به