عزت ملی در پرتو تولید ملی از منظر آیات و روایات صفحه 98

مبنا قرار گیرد. امام رضاعلیه السلام به شدت با کارفرمایی که بدون بستن قرارداد مشخص، کارگری را به کار گرفته بود،

برخورد کردند.(1) با کمال تأسف گاهی برخی از کارفرمایان، برگه ی قرارداد بین خود و کارگر را بدون این که مفاد قرارداد در آن نوشته شده باشد، در اختیار کارگر قرار می دهند و با تهدید به اخراج، از او می خواهند که امضا کند؛ تا بعد خودشان بر اساس میل شخصی، آن را تکمیل کنند! کارگر نیز که خود را مجبور به ادامه ی کار می داند، به ناچار آن را امضا می کند. این گونه اقدامات، ظلم فاحش به کارگران است و سبب می شود که آن ها نیز به نوعی با کم کاری و یا هر اقدام دیگری واکنش نشان دهند. روشن است که در چنین فضایی نمی توان تولید با کیفیت و پایدار را انتظار داشت.

57. عمل به تعهدات در برابر نیروی کار

قَالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله وسلم: «قالَ اللّه ُ تَعَالی: ثَلَاثَهٌ أنَا خَصْمُهُم یَومَ القِیَامَهِ؛ رَجُلٌ اُعطِیَ بِی ثُمَّ غَدَرَ، وَ رَجُلٌ بَاعَ حُرّا فَأکلَ ثَمَنَهُ وَ رَجُلٌ اسْتَأجَرَ أَجِیرا فَاسْتَوفَی مِنهُ وَ لَمْ یُعْطِهِ أَجرَهُ؛

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم می فرماید: خداوند متعال فرمود: سه نفرند که در روز قیامت، من خود مدّعی ایشانم؛ کسی که با من پیمان ببندد سپس پیمان بشکند، کسی که انسان آزاد را بفروشد و بهای فروش او را بخورد و کسی که کارگری را اجیر کند و از او کامل کار بکشد اما مزدش را نپردازد».(2)

پیام ها و نکته ها

1. کارفرما باید به موقع و در موعد مقرر حق بیمه و حقوق کارگر را پرداخت کند. پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: «پیش از آن که عرق کارگر خشک شود؛ حقوق او را بپرداز!» همین طور امام صادق علیه السلام به سرکارگر کارگرانِ خود بعد از پایان کار فرمودند: «قبل از آن که عرقشان خشک شود؛ حقوقشان را پرداخت کن!»(3) متأسفانه گاهی شنیده می شود که برخی از کارفرمایان تا ماه ها پرداخت حقوق کارگران را به تأخیر می اندازند. این کار ظلم فاحش به کارگری است که چه بسا در پایان ماه باید اجاره ی خانه و یا قسطی را پرداخت کند و چشم همسر و فرزندانش نیز به دست اوست.

2. کارفرما باید بعد از انجام کار، نه تنها کمتر از میزان قراردادی که قبلاً توافق کردند به

1- ) الکافی(ط- الإسلامیه)، ج 5، ص 289
2- ) میزان الحکمه، ج 1، ص 45
3- ) الکافی(ط- الإسلامیه)، ج 5، ص 289