مهدی باوری در کودکان صفحه 32

سه. رویکردی تربیتی به دوران کودکی

کودکی، به عنوان یک مرحله ی ویژه و حسّاس در زندگی فرد است به گونه ای که ارکان اصلی زندگی انسان بالغ و رشید، به کیفیّت آن دوران بستگی دارد. (1) دوران کودکی پایه و اساس شخصیّت آدمی را تشکیل می دهد. روان شناسی مشهور (2) می گوید: «کودک در پنج شش سالگی، نسخه ی کوچکی از جوانی است که بعدها خواهد شد». (3) اگر این دوره سرنوشت ساز، آن گونه که در فرمایشات معصومین علیهم السلام موج می زند با عطوفت و مهرورزی، هم دلی و همراهی، غلیان و فوران احساسات خوشایند، محبّت پذیری و اقتدار عاطفی کودکان همراه باشد، قوی ترین، سالم ترین و متعادل ترین ستون های تکوین شخصیّت پی ریزی می شود.

دوره ی طلایی کودکی درحقیقت، دانشگاه تربیت محسوب می شود که در آن، شاکله ی شخصیّتی انسان با پایه ریزی زیر بناهای اعتقادی، اخلاقی و شاخص های رفتاری تشکیل می گردد. از نظر مباحث تربیتی، حسّاسیت این فصل از زندگی انسان به خاطر آن است که بهترین سنّ آموزش پذیری و همچنین بهترین دوره برای تربیت پذیری است. در این باره فرهنگ دینی ما مملوّ از سفارشات معصومین علیهم السلام است که به نمونه هایی از آن اشاره شد. (4)

1- باهنر، ناصر، آموزش مفاهیم دینی همگام با روان شناسی رشد، ص20.
2- .Arnord Lucius Gesell (1880-1960)
3- باهنر، ناصر، آموزش مفاهیم دینی همگام با روان شناسی رشد، ص20.
4- ر.ک. همین فصل و گفتار، ص45-48.