آنگاه که فعالیت های فرهنگی پوچ می شود صفحه 267

1- [1]«مثنوی»، دفتر پنجم، ابیات 568 به بعد.

آری؛ تا کی بخواهیم با شکر، شیرین باشیم و همواره محتاج شکر؟ باید شکر شد و همواره شیرین ماند. باید طوری شویم که در آن حالت عین رؤیت حق شویم. این همان نکته ای است که ملاصدرا«رحمه الله علیه» گفت باید از سنگی که طلا گرفته اند به سنگی تبدیل شویم که دیگر طلا شده است، در این حالت وارد «عین الیقین» می شوید و یک نحوه اتحاد با حقایق عالم پیدا می کنید. آری؛ برای آن که سنگِ وجود شما طلا شود حوصله و صبر و استمرار نیاز است، و راه دیگری نیست. در مراحل اولیه، نفس امّاره انسان می خواهد به نامحرم نگاه کند، ولی چون آن را گناه می داند، نگاه نمی کند ولی اگر بنا گذاشت سلوک قلبیِ خود را ادامه دهد به جایی می رسد که اصلاً روحش از این گناه آزار می بیند و سخت از این گونه اعمال متنفر است و روحش عین درک حقانیت دستورات دین می شود.

سیر از علم به معلوم

همیشه جریان های اصیل، قلیل هستند چنان چه می فرماید: «وَ قَلِیلٌ مِّنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ»(1)

بسیار کم اند آن هایی که به جای دیدن نعمت، منعِم را ببینند، یا می فرماید: «فَلاَ یُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَلِیلاً»(2) ایمان نیاوردند به معنی واقعی ایمان، مگر عده کمی و یا فرمود: «وَلاَ یَذْکُرُونَ اللّهَ إِلاَّ قَلِیلاً»(3) آن ها یاد خدا نبودند مگر عده کمی، و از همه مهم تر می فرماید:«کَم مِّن فِئَهٍ قَلِیلَهٍ غَلَبَتْ فِئَهً کَثِیرَهً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ»(4) عموماً یک عده کمی هستند که فرهنگ ها را عوض می کنند و بر فرهنگ و راه اصیل پایداری کرده معادلات و مناسبات فرهنگی را متحول می نمایند، آن افراد که عزم بلندتر و حرف اساسی تر دارند، راه و رسم بقیه را تحت تاثیر خود قرار می دهند، هر چند چون حضرت سیدالشهداء علیه السلام در کربلا تنهای تنها باشند.

بنای شما آن باشد که ابتدا خود و سپس بقیه افراد را به ایمان برسانید نه فقط در حد اسلام متوقف کنید، آن وقت ملاحظه می فرمایید که در چه راه پر برکتی قدم گذاشته اید و در آن