امام خمینی (رضوان الله تعالی علیه) و خودآگاهی تاریخی صفحه 52

1- سوره یس، آیات 60 و 61.

نسبت حقیقی میان انسان و حقیقتِ وجود او است و با تداوم ذکر، این نسبت پایدار می ماند تا تعلّق ها و نسبت های دروغین و ساختگی به جای آن ننشینند. این در حالی است که بیماری غفلت و پوچی به عنوان مشخّصه ی جهان امروز بیش از پیش ما را متوجه ضرورت حفظ عهد خود با خدا می کند.

انسان بی ذکر

انسان در تمدن جدید انسانِ بی ذکر است، نه حضور را می شناسد و نه ذکر را، چون طلب لذّت بر او غلبه دارد و مسلم وقتی یاد لذت به صحنه آمد، یاد خدا و پایداری بر عهد فطری، به حاشیه می رود. عنایت داشته باشید زندگی به خودی خود با لذات جسمانی همراه است، ولی اگر یاد لذت به جای یاد خدا نشست دیگر این انسان نمی تواند عهد فطری خود را بفهمد و با آن عهد زندگی کند. در چنین شرایطی اوقات فراغتی هم که هدیه ی خداست تا جان انسانْ در آن فرصت، عهد الهی خود را محکم کند، به وقت کشی و فراموشی از یاد خدا تبدیل می شود. سینما و تلویزیون و انواع سرگرمی ها، ذکر بشرِ جدید است تا از خود در آید و خود را به ناکجاآباد پرتاب کند، به جای این که از طریق یاد خدا به آبادترین مقصد یعنی به کمالِ مطلق نظر کند، و عهد گذشته را تجدید نماید و بر آن پایدار بماند، به ناکجاآباد روی می آورد، و چون ذکر را نمی شناسد، دین را هم نمی شناسد و مذکّران واقعی یعنی پیامبران را هم نخواهدشناخت.