جایگاه رزق انسان در هستی صفحه 129

1- نهج الفصاحه، حدیث شماره 2803.

مناجاتش می داند، قساوت قلب را بلای حقیقی می داند، مؤمن اصلاً حسّ نمی کند که خداوند با این تنگی رزق به او تنگ گرفته است. کسی که به بندگی خدا قانع است، و از دنیا به همین حالت بندگی بسنده کرده است، از این تعادلِ تنگ گرفتن و یا وسعت دادن های رزق، مدیریت مدبّرانه حق را می بیند، نه حسرت می خورد به جهت آن که ندارد، و نه مغرور می شود به جهت این که دارد، چون هر دوی این صفات شیطانی است. اصلاً بنا نیست از نداشتن دنیا حسرت بخوریم.

خداوند از ما به ما آگاه تر است

پس طبق این آیه که می فرماید «إِنَّ رَبَّکَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّهُ کَانَ بِعِبَادِهِ خَبِیرًا بَصِیرًا» به این نتیجه رسیدیم که رزق هرکس مقدّر شده است، حالا اگر بر ما تنگ گرفتند، الحمدلله، و اگر وسعت دادند، باز هم الحمدلله. ما خودمان نمی دانیم واقعاً کدام یک از آن دو برای ما خوب است، خداوند در آخر آیه می فرماید: «اِنَّهُ کانَ بِعِبادِهِ خَبیراً بَصیراً»؛ یعنی خداوند از قبل به وضع بندگانش آگاه و بصیر بود. پس او بهتر از ما وضع ما را می داند، همچنان که اعضاء مورد نیاز ما را قبل از تولد، برای ما پیش بینی کرد، و همچنان که برای هدایت ما پیامبران را فرستاد تا گمراه نشویم، خودش رزق مورد نیاز ما را، آن هم طوری که برای ما مصلحت است، تقدیر فرموده است. با توجّه به این نکته؛ زندگی ما ماوراء وسعت و تنگی رزق خواهد شد. گفت:

عاشقم

بر لطف و بر قهرش به جدّ

ای

عجب کس عاشق این هر دو ضد