جایگاه رزق انسان در هستی صفحه 73

....»(1) یعنی؛ انسان با گناهی که مرتکب می شود، رزقی را که باید به او برسد از خود دور می کند و در مقابل، با بندگی خدا، رزقی که برای ما کافی باشد به ما خواهد رسید، به طوری که رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرمایند: «مَنْ اَحْسَنَ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللهِ، کَفَاهُ اللهُ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّاس، وَ مَنْ اَصْلَحَ سَریرَتَهُ اَصْلَحَ اللهُ عَلانِیَتَهُ وَمَنْ عَمِلَ لِاَخِرَتِهِ کَفاهُ اللهُ دُنْیاهُ»(2) یعنی؛ هرکس رابطه بین خود و خدا را نیکو گرداند، خداوند رابطه بین او و مردم را خود به عهده می گیرد و اصلاح می کند، و هرکس باطن خود را اصلاح کند، خداوند ظاهر او را اصلاح می کند، و هرکس برای آخرت خود عمل کند، خداوند دنیای او را به عهده خواهد گرفت. چنانچه از این حدیث شریف برمی آید اگر ما وظیفه اصلی خود را که عمل برای آخرت است فراموش نکنیم، خداوند امور دنیایی ما را به راحتی تأمین می کند.

بصیرتی زیبا

امام علی علیه السلام می فرماید: «مَنْ رَضِیَ بِرِزْقِ اللهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلی مافاتَهُ»(3) اگر کسی راضی به رزق خدا شد، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نمی شود. چون رزق هرکس ثابت است، پس آنچه از دست ما می رود، رزق ما نبوده تا جای نگرانی باشد. آری؛ همچنان که بحث آن گذشت، طبق مشیت الهی رزقِ بعضی ها را تنگ می گیرند و رزق بعضی ها را