خطر مادی شدن دین صفحه 21

1- قوشجی در شرح تجرید می گوید: عمر بالای منبر گفت: «ایّهاالنّاس! ثلاث کنّ علی عهد رسول الله صلی الله علیه و آله و انا انهی عَنْهُنَّ وَ اُحَرِّمُهُنَّ و اُعاقِبُ عَلیهِنَّ، مُتْعَهُ النِّساء وَ مُتْعَهُ الحجّ وَ حیِّ علی خیرالعمل»؛ ای مردم سه چیز در زمان رسول الله بود که من آن ها را نهی کرده و حرام می نمایم و هرکس به انجام آن ها مبادرت نماید را عقوبت می کنم که عبارتند از: «متعه ی نساء و متعه ی حج و گفتن حیِّ علی خیرالعمل در اذان». (ترجمه ی الغدیر، ج 12، ص79). معنویت تشیع، ص 55.

2- علی رضا کهنسال، نهج الحق و کشف الصدق، ص281. تفسیر کبیر فخر رازی، ضمن تفسیر آیه ی «فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُن..».

«ناتوانی بعدی» را طی می کند.(1) به این معنی که اسلام دوره ی کودکی و جوانی و پیری دارد. و این حرف همان مادی کردن دین است، چون پدیده های مادی چنین دوره ها و صفاتی را دارند و این سخنان نسبت به دین نشانه ی جداشدن احکام اجتماع از آسمانِ معنویت است، به طوری که وقتی دین پیر شد لازم نیست از احکام آن پیروی کرد و می توان احکام جدیدی را جایگزین آن احکام نمود.

دینداری؛ عامل اتصال به ملکوت

علامه ی طباطبائی«رحمه الله علیه» می فرمایند: «از همین جهت است که حکومت نوبنیاد اسلامی، همشکل امپراطوری های دیگرِ همزمان خود، همانند امپراطوری روم و ایران شد».(2)

با همان اختلاف طبقاتی و نظام برده داری. در نگاه دین؛ انسان حقیقتاً به دنیا آمده است تا بندگی کند. خداوند می فرماید: «مَا خَلَقْتُ الْجِنَ وَ الْاِنْس اِلاّ لِیعْبُدُون»؛(3) خلق نکردم جنّ و انسان را مگر برای بندگی و حاصل این بندگی اتصال به عالم ملکوت است و لذا می فرماید: «وَاعْبُدْ رَبَکَ حَتّی یاْتِیکَ الْیقِینْ»؛(4) بندگی کن تا به یقین برسی. و یقین وقتی حاصل می شود که روح انسان با عالم ملکوت مرتبط شود، زیرا قرآن می فرماید: «وَکَذَلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ