تاریخ تحلیلی آندلس صفحه 143

نسخه ای اصلی از کتاب الحشائش دیسقوریدس (1) را به او هدیه کردند. (2) هدف سیاسی این سفارت استفاده امپراطور بیزانس از موفقیت دولت اموی برای مقابله با تهاجم «عباسیان» در شرق مدیترانه و محدود کردن نفوذ «فاطمیان» در غرب مدیترانه بود.

ج) روابط دولت اموی آندلس با فاطمیان

حضور «فاطمیان» در مرز دولت اموی و قدرت فائقه دریایی «فاطمیان» در مدیترانه غربی، همواره باعث هراس دولت اموی بود؛ چرا که سیاست توسعه طلبی «دولت فاطمی» شامل آندلس هم می شد؛ «فاطمیان» در موارد لازم در شورش های داخلی آندلس از جمله در شورش عمر بن حفصون دخالت می کردند؛ امویان بعد از نفوذ فاطمی ها در مغرب ادنی و اوسط، کوشیدند تا از ادامه توسعه آنها در مغرب اقصی جلوگیری کنند؛ این سیاست، نیم قرن مغرب اقصی را صحنه جنگ بین «امویان» و «فاطمیان» کرد.

دولت اموی برای حفظ امنیت جنوب آندلس، ناوگان خود را تقویت نمود؛ بدین ترتیب شمار زیادی کشتی مسلح مأمور شدند، همواره در ساحل جنوب تردد کنند تا ارتباط «فاطمی ها» با شورشیان جنوب آندلس قطع شود؛ در اجرای این سیاست، «اموی ها» روابط دوستانه ای را با برخی از قبایل مغرب اقصی و اوسط از جمله با محمد بن خزر، علیه «فاطمیان» برقرار کردند؛ «فاطمیان» نیز در مقابله با سیاست مدیترانه ای «اموی ها» دولت کوچک «نکور» وابسته به دولت اموی واقع بین سبته و ملیله را تصرف کردند و آن را به سال 304ه/917م برانداختند.

آنها هم چنین «ادریسیان» مغربِ اقصی که متحد دولت اموی بودند را به سال 308ه. برانداختند و اداره آن جا را به یک «مکناسی» به نام موسی بن ابی عافیه از عموزادگان خود سپردند. موسی بن عافیه از این موفقیت استفاده کرد و به فکر استقلال افتاد و در 320ه. نام خلیفه فاطمی را از خطبه انداخت و به نام عبدالرحمن اموی خطبه خواند؛ (3) البته زمینه های این کار را امویان پیش تر با نیروی نظامی فراهم ساخته بودند.

1- (1) . Discuride و نسخه ای از کتاب تاریخ اوروسیوس.
2- (2) . ابن خلدون، العبر، ج4، ص142.
3- (3) . ابن ابی زرع، الانیس المطرب، ص82 .