تاریخ تحلیلی آندلس صفحه 343

عین حال به دنبال کسب قدرت بود که سرانجام آن را به دست آورد. (1)

در طی ثلث اول قرن یازدهم میلادی حمودیان در مالقه به عنوان خلیفه مستقر شدند و بخش بزرگی از بربرها چنان که ذکر شد، خلافت آنها را گردن نهادند.

در واقع، اینان به علّت بی ثباتی منطقه حکومت خود و نیز بی اعتباری مقام خلافت که مایه افتخار آنها بود، موقعیتی کاملاً متناسب با دولت مستقل ملوک الطوائف به دست نیاوردند. این دولت، استقلال خود را تا هجوم بادیس به سال1057م چند سال بعد از نیمه قرن یازدهم میلادی حفظ کرد و سپس به دولت «بنی زیری» ملحق شد.

حمودیان طائفه ای بربر بودند که به خواست خلفای اموی قرطبه به اسپانیا آمدند و در خدمت اهداف سپاه اموی در آفریقا قرار گرفتند.

علی بن حمود

نسبت حمودیان به ادریس (مؤسس شهر فاس) و به سلسله ای شریف از خانواده علوی از نوادگان پیامبر(صلی الله علیه و آله) می رسد؛ با وجود اصالت عربی، حمودی ها بربر بوده و زبان عربی را نیز به لهجه زناتی اصیل تکلم می کردند. در آغاز قرن یازدهم میلادی، حمودیون در اسپانیا مستقر شدند، به روایت ابن حیان: سپاه سلیمان المستعین در بیست و سوم ربیع الاول سال 401ه. در ینایر 1010م به «مدینه الزهرا» هجوم آورد و خلیفه، ولایت شقنده (2) را به رهبران علوی (علی و قاسم، فرزندان حمود) داد. (3)

وقتی استآنهای جنوب اسپانیا، زیر سلطه آنها قرار گرفت ولایت سبته و توابع آن به علی بن حمود واگذار گردید و جزیره خضرا، طنجه و أصیلا (4) به قاسم بن حمود سپرده شد، خلیفه متوجه نبود که کلیدهای تنگه (جبل الطارق) را به دست کسانی داده است که در واقع دوست او نیستند. تصمیم خلیفه، اطرافیان سلطان اموی را از جانب بربرهایی که او را روی کار آورده بودند، نگران ساخت که کار او را ضد مصلحت دولت دانستند و سرزنش کردند؛ امّا چون علویان به دنبال کسب خلافت بودند، دور کردن آنها از پایتخت،

1- (1) . زیریان، با اهمیت ترین الگوی سیاسی در اسپانیا را ارائه کردند.
2- (2) . Saqunda.
3- (3) . ابن عذاری، البیان المغرب، ج3، ص113.
4- (4) . Arcila.