تاریخ تحلیلی آندلس صفحه 357

شعرا بود و دربار او در مالقه، در طول دوران حکومتش بارگاه ادب و محل تجمّع شاعرانی چون ابی زید عبدالرحمن بن مقانای اشبونی بود که قصیده او در مدح ادریس دوم، شهرتی عظیم در سراسر آندلس پیدا کرده بود؛ ابوعبداللّه بن الحناط خواننده موشّحات که ادبا پیش از رسیدن به درجات بالا در ادب به وسیله او امتحان می شدند نیز، در دربار ادریس به سر می برد. با وجود این ویژگی های پسندیده، توجه بیش از حد او به طبقات مسکین و درمانده، موجبات زحمت برای او شد و از شخصیت و منزلت او کاست و به قدرت او آسیب رساند؛ با این همه سود چندانی از خلیفه ای که بربرها به قدرت رسانده بودند عاید آنان نشد. بربرها که توقّع امتیازات بیشتری را داشتند، بنای ناسازگاری گذاشتند. گروهی از آنها «حصن العروس» را در شعبان 438ه/شباط (فوریه) 1046م اشغال کرده و دو تن از عموزادگان زندانی خلیفه (محمد و حسن) را آزاد کردند و با برادر بزرگ تر (محمد) بیعت کردند؛ ادریس که در وفاداری بربرها تردیدی نداشت، بی اطلاع از حوادث حصن العروس به قصد تفریح و شکار در حال ترک مالقه بود و هنوز از دروازه های شهر نگذشته بود که مردم دروازه ها را بر روی او بستند و محمد را به خلافت برگزیدند.

محمّد اوّل

ادریس به سرعت خود را به بَبَشْتر (1) رساند و در دژ استوار آن (عش النسوُر) ساکن شد؛ خانواده، اصحاب و نیروهای وفادار نظامی، در آن جا به او پیوستند. نزدیکان ادریس او را تحریک نمودند تا برای بازپس گرفتن قدرت اقدام کند؛ او به وسیله ارسال پیکی، حاکم غرناطه بادیس را از حوادث آگاه کرد و از او درخواست کمک نمود؛ بادیس، دعوت ادریس را اجابت کرد و سپاه غرناطه به او پیوست. نیروهای متحد چندین بار به مالقه حمله کردند؛ اما همه اقدامات آنها در تصرّف شهر بی نتیجه ماند و ادریس ناامید از تحقق آرزوهایش دژ بَبَشْتر را ترک کرده و با نزدیکان خود به سبته رفت و در آن جا مورد استقبال سوّاجات بر غواطی که از سوی او در آن دژ مغربی حکومت می کرد قرار گرفت.

محمد بن ادریس بن علی بن حمود کنیه «ابی عبداللّه» و لقب شرافتی «المهدی» گرفت