درسنامه حقوق بشر از دیدگاه اسلام صفحه 22

حقوق بشر به طور کلی،جزو صلاحیت داخلی دولت ها تلقی می شد و سازوکارهای حمایتی نیز وجود نداشت.در برابر سایر دولت ها،حکومت ها از حقوق و منافع شهروندان خود از طریق رویه سنتی حمایت دیپلماتیک به عمل می آوردند که بر اساس آن،دولت به طور غیر مستقیم در کالبد شهروندان صدمه دیده خود قرار می گرفت تا با اعمال نمایندگی،به اقدامات تلافی جویانه برای جبران حقوق نقض شده مبادرت ورزد.در عرصه داخلی،حمایت از طریق اعطای حقوق اساسی شهروندان از طریق قانون اساسی و امکان دسترسی به نهادهای قضایی به طور تدریجی تأمین گردید.هرچند اقدامات هم زمان داخلی و خارجی،نشانگر حرکت هماهنگ در راستای حمایت از حقوق بشر تلقی می شد, اما هنوز حقوق بشر جایگاه واقعی خود را نیافته بود.از دیدگاه اسناد بین المللی موجود،افراد هیچ گونه موقعیتی نداشتند, زیرا نمی توانستند در حمایت از حقوق مندرج در اسناد مزبور،به ابتکار و اختیار خود گام هایی بردارند و اقداماتی انجام دهند؛چنان که در عرصه داخلی نیز اغلب خسارت های حقوقی ناشی از تصمیمات حاکمیت،جبران نمی شد.افزون بر این،افراد هیچ گونه ابزار دفاعی در برابر اقدامات قانون گذاری نداشتند.حتی این فرصت که قوانین و مقررات غیر عادلانه در یک نهاد قضایی باصلاحیت به چالش کشیده شوند،وجود نداشت.

9-حقوق بشر در فاصله دو جنگ جهانی

تجربه جنگ جهانی اول نشان داد که در عصر تمدن و عقلانیت،نیز ممکن است دولت ها از اختیارات خود سوء استفاده کنند.بنابراین،نخستین گام ها به منظور حمایت از حقوق بشر در سطح بین المللی برداشته شد.

جامعه ملل به عنوان نخستین سازمان بین المللی عهده دار مسئولیت حفظ