حکم روزه در سفر صفحه 17

روزه گرفتن است؛ در این صورت معنای آیه این است که: «خدا از شما افطار خواسته و از شما روزه نمی خواهد». (1)

ب: روزه مسافر از دیدگاه سنّت نبوی

در بررسی آیات مربوط به روزه روشن شد که اعتقاد به وجوب افطار روزه در مسافرت، یک حالت طبیعی در این مسأله است، ولی اعتقاد به رخصت و جواز افطار، حدّاقل چیزی که می توان در مورد آن گفت این است که: دلیلی بر آن نیست، در این صورت این مسأله دایر بین دو نظریّه باقی می ماند که یکی نظریّه ای طبیعی و دیگری یک نوع تکلّف و بی دلیل است. این نتیجۀ بررسی از زاویۀ قرآن بود.

و اگر به سنّت نبوی هم رجوع کنیم، دو دسته از روایات را می یابیم که یک دسته نظریّۀ وجوب افطار روزه و دستۀ دیگر، نظریّۀ رخصت و جواز را تأیید می نمایند و جایگاه علمی این دو دسته را می توان در دو مرحله تعیین نمود:

مرحلۀ اوّل: در این مرحله به بررسی سند و دلالت هر حدیثی از دو دسته می پردازیم. اگر به حقیقت دست یافتیم و معلوم شد که کدام نظریّه «وجوب» یا «رخصت و جواز» واقعی است که در این صورت تعارض بین دو دسته از روایات بر طرف می شود و آنچه قول حق است، به اثبات