حکم روزه در سفر صفحه 23

و لذا ناچار شده اند ادلّه ای را که با این احادیث در تعارض هستند، به تأویل ببرند و در مورد آیۀ صوم گفته اند که در آن آیه کلمه ای مقدّر محذوف است و اصل آن عبارت است از: فمَن کَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَی سَفَرٍ- فأفطر- فَعِدَّهٌ مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ ولذا کلمۀ «فأفطر» را در آیه محذوف دانسته اند.

و در مورد احادیثی که با این احادیث در تعارض هستند، گفته اند:

«آنها بر موردی حمل می شوند که با روزه گرفتن، ضرری متوجّه کسی گردد». (1)

نقد استنباط قرآنی:

اوّلاً: آن تأویلی که بدان استناد جسته اند، باید بر طبق ضوابط صورت بگیرد. با این تأویلات بی پایه، دین در معرض خطر تحریف قرار گرفته و حقایق و نشانه های دین، چنان نابود می شود که آمادگی برای پذیرش معانی متضاد و متعدّد را، پس بهتر این است که بگوییم: اصل، عدم تأویل است و جز با قرینه های لازم که دلالت بر تأویل داشته باشند، نمی توان تأویل را پذیرفت.

ثانیاً: اگر به آیۀ صوم مراجعه کنیم، می بینیم که از هر گونه تأویلی بی نیاز است و دلیلی هم نداریم که دلالت بر حذفی داشته