فرهنگ تعلیم و تربیت اسلامی صفحه 103

مسلّم است که پدر و مادر، نقش اساسی را در نظام خانواده دارند. جدایی این دو موجب از هم پاشیدگی خانواده، و پیوند صمیمیت بین آن دو سبب تحکیم و بقای خانواده می گردد. از آن جا که محیط خانواده باید پرورشگاه خوب و مناسب برای کودکانی باشد که پا به آن محیط می گذارند، لازم است پدر و مادر هرچه بیشتر در تحکیم اجتماع کوچک خانواده بکوشند و محیط سالم و آرامی را با اخلاق نیک و رفتار شایستۀ خویش به وجود آورند. محبّت و صفای باطنی بین این دو، اساس و زیربنای اصلی تربیت فرزند است. و برعکس، کینه و جنگ و جدال و وجود ناآرامی سبب از هم گسیختن خانواده و به وجود آمدن کودکان عقده ای، لجوج و بزهکار می شود. خیلی کم اتفاق می افتد در خانواده ای که ناآرامی و ستیز بین پدر و مادر وجود داشته باشد، فرزندانی با اخلاق سالم بارآیند.

اسلام که اهمیّتی خاص برای خانواده قایل است، از زن و مرد خواسته است که حقوق یکدیگر را حفظ کرده، به یکدیگر محبّت کنند و از ارتکاب کار اختلاف انگیز بپرهیزند.

امام صادق علیه السّلام فرمود: «مرد برای حسن رابطه میان خود و همسرش، سه چیز را باید مراعات کند:

1 - موافقت با همسرش؛ تا با این موافقت، دوستی و محبّت و میل او را جلب نماید.

2 - خوشخویی با همسر و زیبا نشان دادن خود در نظر او تا قلب همسر را به خود مایل سازد.

3 - به زندگی او توسعه دهد.

و، زن نیز بین خود و شوهرش باید سه موضوع را رعایت کند:

1 - نفس خویش را از ناپاکی و پلیدی پاک نگهدارد، تا دل شوهر و اعتماد او را در هرخوشی و ناخوشی به خود مطمئن سازد.

2 - محافظت و پرستاری از شوهر خود، تا اگر لغزشی کرد به چشم او نیاید و از او بگذرد.