فرهنگ تعلیم و تربیت اسلامی صفحه 313

نفوس طالبان علم می پاشند و با ایجاد شبهه، سبب ضعف دیانت در آنها می شوند. و در نتیجه افرادی از خود بیگانه و خودباخته در برابر مادّیت و دنیا، پرورش پیدا می کنند و روزی که اینان نظام سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را به عهده گیرند، اساس انسانیت، شرف و عزّت در عمل را نفی خواهند کرد چنانکه شاهد آن در جوامع بشری به نحو شدید و ضعیف آن هستیم. اگر ثروتمندان جامعه ما خواهان انسانیت و رشد فرهنگی و اخلاق توحیدی کشور اسلامی هستند، اگر اساتید، معلمین، علماء و دانشمندان سوز انسانی داشته و از جهل و نادانی مردم بسیاری رنج می برند و اگر خانواده ها و مجریان قانون، حکومتی استوار بر ملّتی موحّد را طالب هستند؛ و اگر عوام و توده مردم در آرزوی عدالت اجتماعی براساس عدل الهی نشسته اند؛ باید به وظایف خود در امر تعلیم و تربیت قیام کنند: امیر المؤمنین علیه السّلام فرمود: کن مشغولا بما أنت عنه مسؤل(1): به آنچه مسؤولیت توست، (و مورد سؤال واقع می شوی)، مشغول باش.

هرفردی یا قشری از جامعه موظّف است، به وظیفه خود در قبال مسأله مهم تعلیم و تربیت برای همه آشنا شود و به انجام آن قیام کند.

پس از بیان سخن فوق به توضیحی کوتاه در مورد مسؤولیتهای تعلیمی و تربیتی گروهها می پردازیم.

مسؤولیت برنامه ریزی در امر تعلیم و تربیت برای همه

بیشترین درصد موفقیت در امر تعلیم و تربیت برای همه در گرو برنامه ریزی دقیق و مناسب با شؤون روحی و مادّی افراد جامعه است. و به همین جهت گروه طرّاح برنامه باید از آگاهترین افراد به ابعاد وجودی انسان در دورانهای مختلف رشد و مسائل اجتماعی باشند و افزودن بر این، آشنایی لازم بلکه کافی را نسبت به مسائل تربیتی انسان ساز اسلام داشته باشند زیرا در نظام اسلامی اصل اوّلی در برنامه ریزی توجه به دستورات فقهی، تربیتی، اخلاقی و فرهنگی اسلام است. اظهارنظرهای شخصی گروه در مسأله برنامه ریزی وقتی ارزش دارد که با اصول انسانی و موازین دینی