می رود.
* * *
هنر آن است که از دردها، بهره برداری کنم و به مقام شکر برسم.
دردها و غم ها به سوی من هجوم می آورند تا مرا از پای درآورند و ناامید کنند، من یکی از این سه کار را می توانم انجام دهم:
1. ناامید و سپس بی تفاوت شوم;
2. صبر کنم و این سختی ها را تحمّل نمایم;
3. از این شرایط بهتر بهره ببرم و شکر آن را به جا آورم.
لحظه ای فکر می کنم، وقتی درد و غم ها برای من زمینه رشد و کمال است و انرژی مرا متراکم می کند تا آرمانی بزرگ تر انتخاب کنم، دیگر تسلیت را برای چه می خواهم؟
* * *
وقتی غم و رنج، مرا رشد می دهد، پس چرا منتظر باشم که دیگران به من تسلیت بگویند؟
من باید خوشحال هم باشم، کسی که می خواهد به قدرت بیشتری برسد، از برداشتن وزنه های سنگین، خسته نمی شود; زیرا این وزنه های سنگین است که به او قدرت می دهد.
اگر من به داغ عزیزی گرفتار شدم، چرا باید بنشینم تا دیگران به من تسلیت بگویند؟ من باید برخیزم و به مقام شکر برسم، من باید این وزنه را بردارم و قدرت روحی بیشتری کسب کنم، این زمینه ای برای رشد من است.