آن است.
وقتی من بدانم برای چه به این دنیا آمده ام و هدف از خلقت من چه بوده است و در جهت آن هدف، گام بردارم، به کمال رسیده ام. در من، استعدادهای فراوانی وجود دارد، اگر من فقط برای خوردن و خوابیدن و خوشی دنیا آفریده شده بودم، چه نیازی به این استعدادها بود.
خدا به من قدرت داده است و اگر من اراده کنم می توانم بر محیط جامعه، زمان و مکان، غلبه پیدا کنم. آری! محیط، زمان و مکان بر من اثر می گذارند; امّا خدا به من قدرت داده است که اثر همه این ها را از بین ببرم و از آن ها آزاد گردم.
خدا مرا آفرید و به من استعدادهای فراوان داد، او به من اختیار داد تا راهم را خودم انتخاب کنم و با انتخاب خویش، به جایی برسم.
آنان که از جبر تاریخ یا جبر محیط سخن می گویند، فراموش کرده اند که انسان، موجودی است با اختیار. او می تواند اراده کند و قدرت دارد تأثیر زمان و مکان و جامعه را از بین ببرد و از آن ها آزاد شود.
راز عظمت انسان در اختیار اوست. خدا آدم(علیه السلام) را در بهشت آفرید; امّا آن جایگاه بهشتی، هیچ ارزشی نداشت; زیرا آدم(علیه السلام) تلاشی نکرده بود و خدا او را در بهشت آفریده بود.
خدا تصمیم گرفت انسان را به این دنیا بیاورد، دنیایی که زمینه خوبی و بدی