23
خدا مرا آفرید و سرمایه وجود مرا بالاتر از همه هستی قرار داد، توانایی و ظرفیّت رشد را به من عطا کرد، من مسافری بودم که باید به کمال می رسیدم، امّا افسوس که توانایی های خود را راکد گذاشتم، شیفته دنیا شدم و دل به سنگ و خاک بستم و اکنون پشیمانم.
من خود را تباه کردم، باید به «مغفرت» و «رحمت» خدا پناه ببرم، دست به دعا برمی دارم و او را می خوانم تا مغفرت و رحمت خود را بر من ارزانی دارد.
* * *
نوروز می آید، من به پسرم عیدی می دهم، او با آن پول، یک توپ فوتبال می خرد، دوستانش را جمع می کند، ساعتی می گذرد، صدای شکستن شیشه به گوشم می رسد!
از جا بلند می شوم و داخل کوچه می روم، می بینم که شیشه خانه همسایه