خدا مرا این گونه آفریده است که حرکت و تغییر کنم، اگر یک جا بمانم، مانند آبی می شوم که مدّت ها یک جا می ماند و می گندد. روح من مانند آبی است که جریان دارد و این جریان باید واقعی باشد.
کودک که بودم یک توپ فوتبال، همه عشق من بود، بزرگ شدم، دیگر آن توپ فوتبال برای من جاذبه نداشت; زیرا من تغییر کرده بودم، امروز به دنبال چه هستم؟ باید بدانم هرچه از این دنیا بخواهم، فردا از آن سیر می شوم.
من دو راه بیشتر ندارم: «ماندن» و «حرکت». اگر بمانم مانند آبِ مرداب، می گندم; امّا اگر بروم، مانند رودخانه می خروشم!
رودخانه آبی است که حرکت دارد، می خروشد، از دل کوه ها می گذرد، با سنگ ها برخورد می کند و راهش را ادامه می دهد، او می خواهد به دریا برسد و برای همین زیباست.
اگر من حرکت را انتخاب کنم، طبیعی است که نباید دل ببندم، رودخانه باید راهش را ادامه دهد، او نباید به یک کوهستان زیبا، دل ببندد!
اگر من هم در حرکت هستم، نباید دل ببندم، رنج و درد از آنجاست که من زود، دل می بندم. این دل بستن، ریشه همه دردها و غم ها است، اگر من در مسیر زندگی به چیزی دل نبندم، وقتی از آن جدا می شوم، دردی را احساس نمی کنم.
درد و غم از این دلبستگی ها ایجاد می شود، کسی که دلبسته چیزی نمی شود، از هجوم غم ها آسوده است.