36
من این گونه آموخته ام که وقتی غمی به من می رسد، آن غم را کوچک می شمارم و از خوشی ها یاد می کنم; ولی غم های انسان، کم نیستند، هر چقدر من رشد کنم و آگاهی بیشتری کسب نمایم، مسئولیّت بیشتری را نسبت به خود و جامعه ام احساس می کنم، آن وقت است که درد بیشتری را حس می کنم، درد جامعه ای که گرفتار جهل و خرافات شده است و درد خود را درک نمی کند.
گاه درد و رنج من، رنج نان و آب و خانه و ماشین است; امّا وقتی رشد می کنم و در مسیر آگاهی قدم برمی دارم، دردهای دیگری را حس می کنم; زیرا نسبت به جامعه خود، مسئول هستم، نمی توانم بی خیال باشم، درد فقر دیگران آزارم می دهد و درد بی خبری آنان، آرامش را از من می گیرد. وقتی می بینم آنان اسیر زندانی تاریک شده اند و آن را بهشت می پندارند، حس بدی به من دست