می دهد. وقتی می بینم آنان با دست خود، زندان خود را می سازند و آن را عبادتی بزرگ می پندارند، وجودم پر از درد می گردد.
وقتی محمّد(صلی الله علیه وآله) به پیامبری رسید، مردم بت می پرستیدند و فرزندان خود را پای آن بت ها، قربانی می کردند. کسانی که ریاست و دنیایِ آنان مدیون بت پرستی مردم بود، مردم را از خشم بت ها می ترساندند و به آنان می گفتند: «اگر به سخنان محمّد گوش کنید به خشم بت ها گرفتار می شوید.» در تاریخ می خوانیم که انسان از روی نادانی، فرزندان خود را در پای بت ها، قربانی می کرده است. امروز فقط شکل بت ها عوض شده است، وگرنه جهل انسان هنوز ادامه دارد.
وقتی روح من بزرگ می شود، دردهای من هم بزرگ تر می شود. نتیجه آگاهی، دردهای بزرگ است و این یک قانون است. وقتی من فهمیدم علّت بیچارگی جامعه ای که در آن زندگی می کنم، چیست، آیا می توانم خود را به بی خیالی بزنم؟ اینجاست که می سوزم و درد می کشم و بار نسل آینده بر شانه من سنگینی می کند.
وقتی سیاهی ها هجوم آورده اند و برای بی خبری جامعه برنامه می ریزند، آیا می توانم بی خیال باشم؟
روزگاری بود آرزو داشتم در جامعه هیچ فقیری نباشد و شب هنگام، هیچ کس گرسنه نخوابد; ولی وقتی فهمیدم گرسنگی فکر و اندیشه بیداد می کند، فکرم عوض شد، آرمان من این شد که هرکس در جامعه باید از فکری زیبا و روشن برخوردار باشد. من خود را در برابر این موضوع مسئول دانستم.