45
من مدّت ها در این جامعه اسیر عادت ها، تقلیدها و غریزه ها شده بودم; امّا وقتی به تفکّر رو آوردم و از عادت ها چشم پوشیدم، خود را غریب یافتم و این حس غربت مرا به حرکت واداشت، من باید از درد این غربت نجات پیدا می کردم، باید حرکت خود را آغاز می کردم، باید از این دنیایی که فرجامش چیزی جز نابودی نیست به سوی معنویّت می رفتم.
درست است که خدا نعمت فکر را به من داده بود و من با قدری فکر کردن فهمیدم دنیا ارزش ندارد به آن دل ببندم، امّا چه کنم؟ دنیا دلفریب است و خیلی زود دوباره مرا فریفته خود می کند، شیطان چنان این دنیا را برایم زیبا جلوه می دهد که درد غربت خویش را از یاد می برم و به دنیا دلخوش می شوم; امّا مرگ در انتظار است و راهی برای فرار از آن نیست.
چرا به این غفلت ها مبتلا می شوم؟ درد من این است که «بذر فکر» را با «آب