ذِکر»، آبیاری نمی کنم، برای همین است که جوانه فکر من می خشکد و وجودم از برکت آن بی بهره می شود.
«ذِکر» همان یاد خداست. نماز، بهترین یاد خداست، قرآن و دعا نیز ذکر است. فکر هر چقدر هم روشن و عالی باشد، بدون ذکر می میرد و ثمره ای نمی دهد، فکر و ذکر باید با هم باشد. اگر فکر را با آب ذکر آبیاری کنم، به عشق و طلب می رسد و حرکت می آفریند و روزبه روز ایمان من قوی تر می شود، وقتی ایمان هم قوی تر شد من به یقین می رسم.