23
من می دانم چشمه های امیدی که به درگاه خدا راه یافته، چقدر سرشار است، درهای دعا و خواستن از خدا برای من که به فریاد رسیده ام، باز است، می توانم از خدا بخواهم و از او حاجت خویش را بگیرم.
وقتی از دیگران با یک دنیا امید، ناامید می شوم، خدا درها را به روی من نمی بندد، او نمی گوید: «چرا به در خانه دیگران رفتی؟ برو از کسانی که به آنان امید بسته بودی، حاجت خود را بگیر»، بلکه خدا دست مهربانی خود را به سویم می آورد; چون می داند که من جز او هیچ امیدی ندارم.
وقتی درها بسته می شود، درِ خانه خدا باز است، حتی در انتظار من است تا من او را بخوانم! او با اشتیاق دوست دارد تا دستم را بگیرد و نجاتم بدهد.
فقط این دستگیری خدا می تواند آن همه شکست ها و ناامیدی ها را جبران کند. وقتی به این بینش برسم که خدا منتظر من است تا دستم را بگیرد، از امید