سرشار می شوم و از تنگنا بیرون می آیم.
او منتظر من است تا به من لطف کند. او بی نیاز است، هرگز به من نیازی ندارد، دیگران که مرا به سوی خود می خوانند، می خواهند چیزی از من بگیرند و نفعی به آنان برسانم، امّا خدایی که دست مهربانی اش را دراز کرده تا دستم را بگیرد، نیازی به من ندارد، او می خواهد بی منّت به من لطف کند; چراکه مهربانی او هیچ اندازه ای ندارد.
کسی که به سوی خدا کوچ کند، زود به مقصد می رسد. بین مهاجر و مسافر خیلی فرق است، مسافر سفر می کند و پس از مدتی به جایی که بوده است برمی گردد; امّا مهاجر می رود و دیگر برنمی گردد. وقتی من به در خانه خدا می روم، ولی دلم شیفته دنیا و جلوه های آن است و می خواهم بار دیگر به سوی آن بازگردم، من مسافر هستم، مسافری که می خواهد بازگردد، راه این مسافر دور است; امّا کسی که واقعاً از این دنیای خاکی دل کنده باشد و با همه وجود به سوی خدا برود، در همان قدم اوّل به هدفش رسیده است.
«و أنّ الراحلَ الیکَ قریبُ المَسافه... .»
کسی که به سوی خدا هجرت کند در همان لحظه شروع، رسیده، و در گام اوّل، کام خویش را گرفته است. او دیگر ترسی ندارد که در راه بماند یا به هدف نرسد، او نگران نیست چه پیش می آید; زیرا به محبوب خود رسیده است.