رنج ها و سختی ها، آرام باشم; سختی ها را نشانه مهربانی دوست بدانم، این گونه است که من به «بهشت نقد» رسیده ام! همین دنیا، برای من بهشت می شود و من به آرامش می رسم!
* * *
از خدا می خواهم غنایِ باطن به من بدهد، کاری کند که من حقیقت دنیا را بشناسم و از آن دل بکنم، آن وقت است که در اوج سختی ها، آرام هستم. ماجرای کربلا این حقیقت را نشان داده است.
امام با سپاه کوفه سخن گفت، حرمله تیر در کمان نهاد و گلوی طفل را نشانه گرفت، تیر، گلوی طفل را پاره کرد، امام نگاهی به شیرخوارش کرد که روی دستش دست و پا می زد، دست برد و خون او را گرفت و به آسمان پاشید و فرمود: «خدایا! آنچه از بلا و مصیبت بر من فرود می آید، بر من سبک و راحت است; زیرا تو آن را می بینی.» (1)
آری! هیچ گاه راحتی دنیا نمی تواند رنج انسان را به آرامش تبدیل کند. هیچ کس با دنیا به آرامش نرسیده است، آرامش در این است که قلب انسان همچون قلب امام، چنان بزرگ شود که مصیبت ها را چون در راه خداست، آسان ببیند.
1- . «هون علی من نزل بی انه بعین الله.» (بحارالانوار، ج 45، ص 46، اللهوف، ص 69)