33
گاه غصّه دنیا مرا از هدف اصلی ام دور می کند. من به اینجا آمده ام تا رشد کنم و راه کمال را بپیمایم و به سوی ملکوت پرواز کنم. دنیا برای روح انسان، زندان است، وقتی همه فکر و ذکر من، دنیا می شود و برای رسیدن به آن، همه وقت خود را صرف می کنم، خسران کرده ام.
باید برای کسب روزی تلاش کنم; امّا باید به خدا توکّل کنم و به آنچه او برایم مقدّر داشته است راضی و خشنود باشم. خوشا به حال کسی که به اندازه برآورده شدن نیازهای اساسی خود، تلاش می کند و هرگز اجازه نمی دهد عشق به دنیا در دلش جای بگیرد.
خوشا به حال کسی که به اندازه کفایت زندگی اش تلاش می کند و هرگز به دنبال تجمّل گرایی نمی رود. تجمّل گرایی دامی است که هرکس گرفتار آن شد، دیگر روی آرامش را نمی بیند. او هر روز در فکر وسیله ای زیباتر و بهتر است، درحالی که به آن نیاز ندارد.