پیامبران را «دیوانه» خطاب می کردند، مردم نمی توانستند درک کنند که چرا یک نفر این قدر دلش برای دیگران بسوزد و نگران دیگران باشد. انسان هایی که فقط به فکر خود بودند وقتی می دیدند یک نفر بدون هیچ توقع زندگی خود را وقف نجات آنان کرده است، گیج می شدند و به پیامبران خود، نسبت دیوانگی می دادند.
* * *
امروزه، جامعه ما نیازمند حس مسئولیتی است که پیامبران داشته اند. پیامبران نگران همه امور انسان ها بوده اند. یک پزشک، نگران سلامتی جامعه است، یک سیاستمدار به عدالت اجتماعی می اندیشد، یک اقتصاددان نگران اقتصاد است; اما پیامبران به سلامتی، فرهنگ، سیاست، عزّت، عدالت، اخلاق و امنیت و... جامعه فکر می کردند و در مقابل همه این ها، احساس مسئولیت داشتند.
بیشتر انسان های امروز، نگران خودشان هستند و برای جامعه غمی ندارند، آنان «هستی» را برای خود می خواهند; اما پیامبران، غمخوار جامعه بودند و برای خود، هیچ غمی نداشتند، آنان «هستی» را برای دیگران می خواستند.
اگر من به معرفتِ دینی برسم، این حس مسئولیت در من ایجاد می شود و خود را نسبت به جامعه مسئول می دانم.
این سخن پیامبر را در اینجا می نویسم: «هرکس صدایِ کسی را بشنود که مسلمانان را به یاری می خواند و او را یاری نکند، مسلمان نیست.» (1)
درواقع، مسلمان واقعی نمی تواند نسبت به جهان پیرامون خود بی خیال باشد. او به جایی می رسد که گویی بار جهان هستی را بر دوش می کشد و در مقابل همه، احساس مسئولیت می کند. او هرچه این مسئولیت را بیشتر احساس کند به حقیقت انسان بودن نزدیک تر شده است. تقاوت اساسی انسان ها در همین حس
1- . «من سمع رجلا ینادی یا للمسلیمن، فلم یجبه فلیس بمسلم.» (الکافی، ج 2، ص 164)
مسئولیت است.
* * *
اگر من بخواهم زندگی پیامبران را با ملاک های مادی بسنجم، باید بگویم آنان بدبخت ترین انسان ها بودند; زیرا همه زندگی خود را صرف هدایت دیگران کردند و مردم با آنان دشمنی فراوان کردند و طرفداران آنان در مقابل دشمنانشان، کمتر بودند; اما اگر بخواهم زندگی پیامبران را با ملاک های غیرمادی بسنجم، آنان خوشبخت ترین افراد بودند; هرکس هم راه آنان را بپیماید به سعادت واقعی می رسد. گاه افرادی که اصلاً باورهای دینی ندارند، دست به کارهای خیر می زنند و به دیگران کمک می کنند، درست است که آنان در زندگی همه چیز دارند، حس خوشبختی ندارند. آنان به روز قیامت باور ندارند و برای ثواب این کار را انجام نمی دهند، آنان کار خیر انجام می دهند تا خودشان احساس شادمانی و سعادت کنند; درواقع آنان به خودشان کمک می کنند.
آری! هر کس احساس مسئولیت اجتماعی بیشتری داشته باشد، خردمندتر است و از شادمانی و سلامت روانی بیشتری بهره مند است; چنین کسی لازم نیست صبر کند تا قیامت برپا شود و پاداش خود را دریافت کند، او در این دنیا، پاداش خود را می گیرد، این احساس خوشبختی که روح و روان او را دربرمی گیرد، بهترین پاداش اوست. چنین افرادی هرگز احساس پوچی و بیهودگی نمی کنند و از نشاط روحی خوبی بهره مند هستند.پایان
* * *
ارتباط با نویسنده و ارسال نظر: پیامک به شماره 9 6 5 4 3000
همراه نویسنده 33 94 261 0913 سایت نویسنده: www.Nabnak.ir