راه نجات صفحه 204

خدایند، ناب و خالص گرداند، ولی اگر آشکار شد که یکی از آنان خدا و رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم را دوست نمی دارد، در این موقع است که باید از او بیزاری جوید و از او دور شود و او را دوست نداشته باشد.

این را گفتم و بر آن تأکید دارم، زیرا می دانم که برخی از مسلمانان که خود را منتسب به تصوّف می کنند ادّعا می کنند دل هایشان صاف است و از هر کینه و خشمی پاک است و حتّی در دل هایشان جایی برای دشمنی با ابلیس باقی نمانده است. بله، این ها چنین ادعایی دارند، اما ما درستی ایمان و راستی و سلامت ایمان آنان را تا موقعی که با کتاب خدا و سنت رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم در تعارض است، نمی توانیم بپذیریم. ما در نسخه ی دوم درمان که عبارت است از برائت و بیزاری، این معنی از دوستی را توضیح خواهیم داد. بنابراین دوستی با خدا و رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و با مؤمنین بر هر مؤمنی واجب است و به همین خاطر است که گفتیم آنکه ادّعا می کند من همه را دوست می دارم و از کسی بیزاری نمی جویم او ایمانی ناقص دارد و اهداف قانون الهی را آن طور که خداوند خواسته، نمی فهمد و درک نمی کند.

رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم فرموده اند: «قسم به آن که جان محمد در دست اوست ایمان شما کامل نمی گردد تا اینکه دوستی تان برای خدا و دشمنی تان برای خدا باشد».(1)

نسخه ی دوم درمان: بیزاری

رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم می فرمایند: «مطمئن ترین ایمان بدون نقص، دوستی برای خدا و دشمنی برای خداست، و اینکه دوستان خدا را دوست بداری و از دشمنان خدا بیزاری بجویی».(2)