راه نجات صفحه 210

شده، زیرا خداوند متعال که به همه ی بندگانش آگاه تر است، این چنین آن ها را وصف کرده است.

پیوستی بر بیزاری

بر اندیشمندان و صاحبان فکر پوشیده نیست که آنچه در فصل های گذشته نوشتم، هرگز به این معنی نیست که من مردم را به جنگ میان ادیان و میان پیروان ادیان دعوت می کنم. من در مقام بیان این معنی نیستم. نه برای من و نه هیچ کس دیگری این حق وجود ندارد که به نزاع میان ادیان حکم کند. بلکه من خواستم تا بدون تعارف در دین خدا، واقعیات را توضیح دهم واقعیاتی که به من نظر من حقیقت دارند.

بشریت در طول تاریخ، جنگ های دینی فراوانی را به خود دیده است، جنگ هایی که پیروان این دین یا آن دین به اسم خدا به پا کرده اند، خدایی که ستم و کشتن افراد بی گناه را حرام دانسته است، آخرین آن جنگ ها، جنگ صلیبی بود که صدها سال ادامه داشت و همچنان آتش آن جنگ، گاهی زیر خاکستر و گاهی هم در مرزها شعله ور است.

البته وجود این وضعیت به این معنی نیست که ادیان نمی توانند در کنار هم بطور مسالمت آمیز زندگی کنند و بر نیکی ها و تقوی کمک کار هم باشند و به همدیگر احترام متقابل بگذارند و یا به این معنی نیست که بدون پناه بردن به جنگ خونین که تجربه ثابت نموده جنگ ادیان در بیشتر اوقات خانمان برانداز و نابودکننده بوده است، گفتگوها و کنفرانس هایی را برای راضی و قانع کردن همدیگر برپا کنند. ولی درعین حال خودمان و ملت هایمان را به اشتباه نمی اندازیم و خودمان را گول نمی زنیم، زیرا ما غرب زده هایی شده ایم که معتقدیم آنچه که امروز مسیحیت و یهود دارند، حق است و این خداوند است که ادیان را