ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 103

1- غرر الحکم: 151، حدیث 2789.

2- غرر الحکم: 158، حدیث 3015؛ «إِنَّ عُمُرَکَ عَدَدُ أَنْفَاسِکَ وَ عَلَیْهَا رَقِیبٌ تُحْصِیهَا.» غرر الحکم: 159، حدیث 3046؛ «إِنَّ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ مُسْرِعَانِ فِی هَدْمِ الْأَعْمَارِ.» غرر الحکم: 159، حدیث 3028؛ «إِنَّمَا أَنْتَ عَدَدُ أَیَّامٍ فَکُلُّ یَوْمٍ یَمْضِی عَلَیْکَ یَمْضِی بِبَعْضِکَ فَخَفِّضْ فِی الطَّلَبِ وَ أَجْمِلْ فِی الْمُکْتَسَب.»

3- اسراء (17):1؛ «منزّه و پاک است آن [خدایی] که شبی بنده اش [محمّد 6] را از مسجدالحرام به مسجد الاقصی که پیرامونش را برکت دادیم، سیر [و حرکت] داد، تا [بخشی] از نشانه هایِ [عظمت و قدرت] خود را به او نشان دهیم.»

بود که انوار، روشنایی های ابدی و دایمی را دید. نتیجۀ سیر ایشان در شب، در همین یک جمله است؛ «لِنُرِیَهُ مِنْ آیاتِنا» بخشی از آیات مرا ببیند، نه این آیات قرآن، قرآن مجید که در روز بیست و هفتم رجب یکباره در قلب مبارک حضرت طلوع کرد و پروردگار به او فرمود: در خواندن این آیات برای مردم عجله نکنید، هر مقداری که لازم باشد، ما جبرییل را می فرستیم تا برای تو بخواند و تو برای مردم بخوان. این یک نوع از آیات خداست.

این آیاتی که پروردگار می فرماید در شب ارایه دادیم، حقایق بسیار با ارزشی در این عالم و ماورای آن است که آیۀ شریفه در اینجا توضیح نمی دهد، ولی از آیات دیگر قرآن استفاده می کنیم که آیات ارایه شده نیز آیات تکوینی کتاب آفرینش و هم آیات مربوط به رحمت پروردگار عالم بوده است؛ یعنی هم این طرف پرده را به او ارایه دادیم و هم آن طرف پرده را، تا وقتی پیغمبر صلی الله علیه و آله در عمق تاریکی این شب انوار را دید و به صبح رسید، وجود مبارک رسول خدا صلی الله علیه و آله کتابی از آنچه که تماشا کرده بودند؛ دیده ها، یافته ها و طلوع آیات بر قلب مبارک ایشان که در آیات دیگر قرآن در این زمینه مطالبی مطرح شده است برای مردم بیان کردند که فهم بعضی از آنها خیلی مشکل است.

رفع حجاب ها با ایمان و تقوای مستمر

اما چه شد که پیغمبر عظیم الشأن اسلام به جایی رسیدند که آیاتی از دو طرف پرده را به ایشان نشان دادند که به هیچ کس نشان ندادند؟ گرچه چنین تماشایی قطعاً برای ما نیز در حدّ سعۀ وجودی خودمان، در دو مرحله امکان دارد.

بنا به فرمودۀ امام صادق علیه السلام در توضیح یکی از آیات سورۀ یونس که می فرماید:

«أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ * اَلَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ»(1)