ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 136

1- وسائل الشیعه: 172/20، باب 89، حدیث 25342؛ «وَرَّامُ بْنُ أَبِی فِرَاسٍ فِی کِتَابِهِ قَالَ قَالَ علیه السلام الِامْرَأَهُ الصَّالِحَهُ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ رَجُلٍ غَیْرِ صَالِحٍ وَ أَیُّمَا امْرَأَهٍ خَدَمَتْ زَوْجَهَا سَبْعَهَ أَیَّامٍ أَغْلَقَ اللَّهُ عَنْهَا سَبْعَهَ أَبْوَابِ النَّارِ وَ فَتَحَ لَهَا ثَمَانِیَهَ أَبْوَابِ الْجَنَّهِ تَدْخُلُ مِنْ أَیِّهَا شَاءَتْ.» وسائل الشیعه: 172/20، باب 89، حدیث 25343؛ «قَالَ علیه السلام مَا مِنِ امْرَأَهٍ تَسْقِی زَوْجَهَا شَرْبَهً مِنْ مَاءٍ إِلَّا کَانَ خَیْراً لَهَا مِنْ عِبَادَهِ سَنَهٍ صِیَامِ نَهَارِهَا وَ قِیَامِ لَیْلِهَا وَ یَبْنِی اللَّهُ لَهَا بِکُلِّ شَرْبَهٍ تَسْقِی زَوْجَهَا مَدِینَهً فِی الْجَنَّهِ وَ غَفَرَ لَهَا سِتِّینَ خَطِیئَهً.» وسائل الشیعه: 176/20، باب 91، حدیث 25354؛ «النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله قَالَ لَایَحِلُّ لِامْرَأَهٍ أَنْ تَنَامَ حَتَّی تَعْرِضَ نَفْسَهَا عَلَی زَوْجِهَا تَخْلَعَ ثِیَابَهَا وَ تَدْخُلَ مَعَهُ فِی لِحَافِهِ فَتُلْزِقَ جِلْدَهَا بِجِلْدِهِ فَإِذَا فَعَلَتْ ذَلِکَ فَقَدْ عَرَضَتْ.»

شما خانم ها! وقتی شوهر شما در می زند و وارد می شود، هر شب قبل از آمدن همسر، لباس خود را عوض کنید، خود را آرایش کنید تا وقتی شوهر شما وارد می شود، خوشحال شود. با این کار، خدا گناهان شما را می بخشد.

این حرف هایی است که دین ما زده است. اسراف نیست. نه این که هر شب قیافه بگیری که: دیگر از ما گذشته است و ما دیگر عروس و داماد داریم، این ها همه حالات شیطانی، خلاف خدا و دین ماست.

انزجار خدا از فتنه گری

خدای متعال از ارتباطات مثبت بسیار شاد می شود و هیچ حلالی را در این دنیا، منفورتر از طلاق نمی داند. با این که حکم طلاق را خودش داده است، ولی از جدایی، به شدت متنفر است و منفورتر از طلاق، آن مرد یا زنی است که زمینۀ طلاق را آماده می کند و آن کسی که بین زن و شوهر جدایی می اندازد که منجر به طلاق شود.(1) خداوند متعال در قرآن می فرماید:

گناه کسی که بین دو نفر فتنه می اندازد، از کشتن بی گناه سنگین تر است. این متن قرآن است:

«وَ الْفِتْنَهُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ»(2)

بنای دین ما بر محبت استوار است. خداوند جدایی، تلخی، غصّۀ در موارد مادی و ظاهری و برخوردهای غلط را دوست ندارد. اگر خدا در قرآن می فرماید «اعملوا» به هر عمل ارزشی امرِ واجب می کند، گرچه خُرد کردن نان برای پرنده و ماهی یا انداختن استخوان جلوی سگ باشد.

عمل، با ارزش است، نه نگاه به سگ دارد، نه به این ذرّه نان خشکی که